ការយល់ដឹងពីការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ
ការយល់ដឹងពីការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ
ការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ គឺជាប្រភេទមួយនៃការវាយតម្លៃការអប់រំពិសេស។ ពេលខ្លះ ការវាយតម្លៃនេះ អាចពិបាកយល់។ ខាងក្រោមនេះជាព័ត៌មានដើម្បីជួយអ្នកក្នុងការអានការវាយតម្លៃទាំងនេះ រួមមាន៖ (1) សមាសធាតុនៃការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ (2) ប្រភេទតេស្តដែលសហគមន៍បានប្រើប្រាស់ និង (3) និយមន័យបច្ចេកស័ព្ទទូទៅ។
ការបដិសេធ៖ ការបោះពុម្ភផ្សាយនេះគឺជាព័ត៌មានផ្លូវច្បាប់តែប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនមែនជាការណែនាំផ្លូវច្បាប់អំពីស្ថានភាពបុគ្គលរបស់អ្នកទេ។ វាគឺជាបច្ចុប្បន្នកាលបរិច្ឆេទបានប្រកាស។ យើងព្យាយាមធ្វើបច្ចុប្បន្នភាពសម្ភារៈរបស់យើងឱ្យបានទៀងទាត់។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយច្បាប់កំពុងផ្លាស់ប្តូរជាទៀងទាត់។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ធ្វើឱ្យប្រាកដថាច្បាប់មិនបានផ្លាស់ប្តូរ សូមទាក់ទង DRC ឬការិយាល័យច្បាប់ផ្សេងទៀត។
ការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ គឺជាប្រភេទមួយនៃការវាយតម្លៃការអប់រំពិសេស។ ពេលខ្លះ ការវាយតម្លៃនេះ អាចពិបាកយល់។ ខាងក្រោមនេះជាព័ត៌មានដើម្បីជួយអ្នកក្នុងការអានការវាយតម្លៃទាំងនេះ រួមមាន៖ (1) សមាសធាតុនៃការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ (2) ប្រភេទតេស្តដែលសហគមន៍បានប្រើប្រាស់ និង (3) និយមន័យបច្ចេកស័ព្ទទូទៅ។
សមាសធាតុនៃការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ
ការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ គឺជាការវាយតម្លៃលម្អិតលើមុខងារពុទ្ធិ មុខងារសិក្សាធិការ និងមុខងារសង្គមារម្មណ៍របស់សិស្ស។ ការវាយតម្លៃទាំងនេះ ត្រូវបានប្រើដើម្បីកំណត់ថាតើសិស្សម្នាក់មានសិទ្ធិទទួលបានការអប់រំពិសេសដែរឬអត់។ បន្ថែមលើនេះ ការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ ផ្ដល់ជាព័ត៌មានអំពីការផ្ដល់សេវា និងប្រភេទសេវាកម្មដែលពាក់ព័ន្ធដែលសិស្សរបស់អ្នកនឹងទទួលបាន។ ការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ ជាទូទៅមានលក្ខណៈស្ដង់ដា។ នេះមានន័យថា ពិន្ទុរបស់សិស្ស ត្រូវបានប្រៀបធៀបជាមួយសិស្សធម្មតាដែលមានអាយុនិងភេទដូចគ្នា។ ក៏ប៉ុន្តែ ត្រូវចងចាំទុកក្នុងចិត្តថា មណ្ឌលសិក្សាធិការអាចប្រើតេស្តបន្ថែមឬតេស្តខុសគ្នាដើម្បីកំណត់ពីតម្រូវការរបស់សិស្សរបស់អ្នកឱ្យបានល្អបំផុត។
ការវាយតម្លៃនីមួយៗអាចមានភាពខុសគ្នា ដូច្នេះការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ នឹងមានប្រាំពីរផ្នែក៖
ព័ត៌មានសាវតារ និងប្រវត្តិនៃការលូតលាស់។
ដើម្បីធ្វើការវាយតម្លៃសិស្សរបស់អ្នកឱ្យបានល្អ អ្នកត្រួតពិនិត្យនឹងត្រូវការមានព័ត៌មានពេញលេញអំពីការលូតលាស់របស់ពួកគេ ដែលនាំទៅរកការវាយតម្លៃនេះ។ ព័ត៌មានដែលត្រូវសាកសួរ អាចរួមបញ្ចូលនូវប្រវត្តិកំណើតរបស់សិស្សអ្នក ប្រវត្តិនៃការលូតលា់ ប្រវត្តិវេជ្ជសាស្រ្ត ប្រវត្តិសិក្សាធិការ ប្រវត្តិសង្គមារម្មណ៍ ប្រវត្តិគ្រួសារ និងផ្នែកដែលពាក់ព័ន្ធ។ ព័ត៌មាននេះមានប្រយោជន៍ក្នុងការបង្កើតយុទ្ធសាស្រ្តធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ និងការធ្វើផែនការអន្តរាគមន៍ដែលសមស្របសម្រាប់សិស្សរបស់អ្នក។
ការវាយតម្លៃមុខងារពុទ្ធិ។
អ្នកត្រួតពិនិត្យនឹងរៀបចំក្រុមធ្វើតេស្តមួយក្រុម ដើម្បីកំណត់ថាតើសិស្សរបស់អ្នករៀនសូត្រយ៉ាងដូចម្ដេច។ ការវាយតម្លៃនេះ ជាទូទៅរួមបញ្ចូលនូវការធ្វើតេស្តតាមពាក្យសម្ដី និងរូបភាព ដើម្បីកំនត់ពីសមត្ថភាពបញ្ចេញហេតុផលតាមភាសានិងកាយវិការ ប្រភេទអង្គចងចាំជាក់លាក់ និងល្បឿនដែលសិស្សវិភាគនិងឆ្លើយតបទៅនឹងព័ត៌មាន។
បន្ថែមពីលើការប្រមូលពិន្ទុ ផ្នែកនៃការធ្វើតេស្តនេះ ក៏នឹងផ្តល់ឱកាសដល់អ្នកត្រួតពិនិត្យដើម្បីមើលថាតើសិស្សរបស់អ្នកដោះស្រាយបញ្ហាដោយរបៀបណាផងដែរ។
ការវាយតម្លៃលើការវិភាគ។
អ្នកត្រួតពិនិត្យក៏នឹងមើលចំណុចនៃការវិភាគព័ត៌មានផងដែរ ដែលនឹងជួយពួកគេឱ្យកំណត់ពីចំណុចខ្លាំងនិងចំណុចខ្សោយរបស់សិស្សអ្នក។ ចំណុចនេះអាចរួមបញ្ចូលនុវការវិភាគសម្ដី និងភាសា ការវិភាគសំឡេង និងទម្រង់នៃអង្គចងចាំដទៃទៀត ការយកចិត្តទុកដាក់ ការរៀបចំ និងការវិភាគរូបភាព-ចលករ។ សូមកត់ចំណាំថា និយមន័យនៃពិការភាពផ្នែកសិក្សារៀនសូត្រជាក់លាក់ រួមបញ្ចូលនូវបញ្ហានៃការវិភាគទិន្នន័យផងដែរ។ មណ្ឌលសិក្សាធិការត្រូវធ្វើការវាយតម្លៃការវិភាគព័ត៌មានរបស់សិស្ស ដើម្បីធ្វើការកំណត់ពីពិការភាពផ្នែកសិក្សារៀនសូត្រជាក់លាក់ឱ្យបានសមស្រប។
ការវាយតម្លៃមុខងារសិក្សាធិការ។
ការវាយតម្លៃផ្នែកសិក្សាធិការ ដែលពេលខ្លះត្រូវបានគេហៅថា ការវាយតម្លៃសមិទ្ធផល ជួយអ្នកត្រួតពិនិត្យឱ្យយល់ពីចំណុចខ្លាំងនិងចំណុចខ្សោយផ្នែកសិក្សាធិការរបស់សិស្ស។ អ្នកត្រួតពិនិត្យនឹងចាត់តាំងកិច្ចការដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការអាន ការសរសេរ ការប្រកបពាក្យ និងគណិតវិទ្យា ដើម្បីវាយតម្លៃផ្នែកសិក្សាធិការទូទៅ។ ភាពស្ទាត់ជំនាញនិងសមត្ថភាពផ្នែកសិក្សាធិការ ក៏ត្រូវបានវាស់ស្ទង់ជារឿយៗផងដែរ។
អ្នកត្រួតពិនិត្យក៏អាចបន្ថែមការវាយតម្លៃផ្នែកសិក្សាធិការផ្សេងទៀតផងដែរ ប្រសិនបើពួកគេឃើញថាសិស្សរបស់អ្នកកំពុងមានបញ្ហានៅក្នុងផ្នែកជាក់លាក់ណាមួយ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើពួកគេឃើញសិស្សរបស់អ្នកមានបញ្ហាក្នុងការអានពាក្យទោល អ្នកត្រួតពិនិត្យអាចធ្វើតេស្តការវិភាគសទ្ទតាវិទ្យា និងសមត្ថភាពនៃការអាន ដើម្បីរកពីមូលហេតុដែលសិស្សនោះមាន។
មុខងារសង្គម/អារម្មណ៍។
ការត្រួតពិនិត្យមុខងារសង្គមនិងអារម្មណ៍របស់សិស្ស ក៏មានសារៈសំខាន់ក្នុងការកំណត់ពីចំណុចខ្លាំងនិងតម្រូវការរបស់ពួកគេផងដែរ។ ចំណុចនេះអាចធ្វើបានតាមវិធីខុសៗគ្នា អាស្រ័យលើអាយុរបស់សិស្ស និងគោលវិធីរបស់អ្នកត្រួតពិនិត្យ។
សម្រាប់កុមារតូច អ្នកត្រួតពិនិត្យជារឿយៗនឹងប្រើកម្រងសំណួរឪពុកម្ដាយ ដើម្បីវាយតម្លៃពីមុខងារសង្គម/អារម្មណ៍ និងមុខងារអាកប្បកិរិយារបស់សិស្សនោះ។ ពួកគេក៏អាចស្នើសុំឱ្យលោកគ្រូអ្នកគ្រូធ្វើការបំពេញកម្រងសំណួរអំពីការរៀនសូត្រនិងអាកប្បកិរិយារបស់សិស្សផងដែរ។ អ្នកត្រួតពិនិត្យក៏នឹងឱ្យសិស្សរបស់អ្នកបំពេញកម្រងសំណួរអំពីអារម្មណ៍របស់ពួកគេនៅពេលពួកគេធំធាត់ផងដែរ។ គេក៏អាចផ្ដល់តេស្តដល់សិស្សរបស់អ្នកផងដែរ ដើម្បីវាស់ស្ទង់ថាតើពួកគេប្រឈមមុខនិងគិតពិចារណាពីទំនាក់ទំនងសង្គមដោយរបៀបណា។
អនុសាសន៍អំពីសិទ្ធិទទួលបាន។
ការវាយតម្លៃនេះក៏ត្រូវរួមបញ្ចូលនូវអនុសាសន៍អំពីសិទ្ធិទទួលបានការអប់រំពិសេសរបស់កូនអ្នកផងដែរ។ សម្រាប់ការវាយតម្លៃលើកដំបូង អ្នកត្រួតពិនិត្យគួរបង្កើតអនុសាសន៍ផ្អែកលើការវាយតម្លៃរបស់ពួកគេ ថាតើកូនរបស់អ្នកមានសិទ្ធិទទួលបានការអប់រំពិសេសដែរឬទេ។ សម្រាប់ការវាយតម្លៃរាល់បីឆ្នាំម្ដង អ្នកត្រួតពិនិត្យគួរផ្ដល់អនុសាសន៍ថាតើកូនរបស់អ្នកនៅបន្តមានលក្ខណៈសម្បត្តិទទួលបានការអប់រំពិសេសទៀតឬអត់។
សិទ្ធិទទួលបានការអប់រំពិសេសមាន 13 ប្រភេទខុសគ្នា។ ដោយសារការវាយតម្លៃចិត្តសាស្រ្តអប់រំ គឺគ្រាន់តែជាប្រភេទមួយនៃការវាយតម្លៃការអប់រំពិសេស វាអាចមិនរ៉ាប់រងលើចំណុចទាំង 13 នៃសិទ្ធិទទួលបាននោះទេ។ ខណៈដែលការវាយតម្លៃការអប់រំពិសេសពុំបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យផ្លូវការថាតើកូនរបស់អ្នកមានស្ថានភាពជំងឺឬអត់ វាអាចជួយកំណត់ថាតើកុមារណាម្នាក់មានពិការដែលនាំឱ្យពួកគេមានលក្ខណៈសម្បត្តិទទួលបានការអប់រំពិសេស។
ចូរចាំថា អនុសាសន៍មិនមែនជាការកំណត់ចុងក្រោយនោះទេ។ ក្រុម IEP ត្រូវតែជួបប្រជុំ និងសម្រេចជាក្រុមថាតើ សិស្សម្នាក់មានលក្ខណៈសម្បត្តិទទួលបានការអប់រំពិសេសស្ថិតក្រោមប្រភេទណាមួយឬអត់។
អនុសាសន៍សម្រាប់ IEP។
ប្រសិនបើការវាយតម្លៃផ្ដល់ជាអនុសាសន៍ថា សិស្សនោះមានសិទ្ធិទទួលបានការអប់រំពិសេស ពួកគេក៏គួរបង្កើតអនុសាសន៍នានាអំពី IEP របស់សិស្សផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេអាចបង្កើតអនុសាសន៍អំពីគោលដៅ សេវាកម្ម ការគាំទ្រ អនុសាសន៍ និងការកែប្រែដែលសមស្រប។ អ្នកក៏អាចពិចារណាសាកសួរអំពីទស្សនៈរបស់អ្នកវាយតម្លៃចំពោះគោលដៅរបស់កូនអ្នក សេវាកម្ម ការគាំទ្រ អនុសាសន៍ និងការកែប្រែក្នុងអំឡុងកិច្ចប្រជុំ IEP បានផងដែរ។
ប្រភេទនៃការប្រើប្រាស់តេស្ត
តេស្តសមិទ្ធផល៖ ការធ្វើតេស្តលើមុខវិជ្ជាសិក្សាដូចជា អំណាន គណិតវិទ្យា និងសំណេរ។ ឧទាហរណ៍រួមបញ្ចូលតេស្តសមិទ្ធផលរបស់ Woodcock-Johnson II តេស្តសមិទ្ធផលការសិក្សារបស់ Kaufman, កំណែប្រែទីពីរ (KTEA II) និងតេស្តសមិទ្ធផលធំៗចំនួន 4 (WRAT-4)។
កម្រិតវាយតម្លៃអាកប្បកិរិយាសម្របសម្រួល៖ ពិនិត្យមើលសមត្ថភាពរបស់កុមារក្នុងការបំពេញកិច្ចការជាក់លាក់ ដូចជា ញ៉ាំ ស្លៀកពាក់ ធ្វើកិច្ចការសាលា ។ល។ ហើយត្រូវបំពេញដោយឪពុកម្ដាយផង និងគ្រូបង្រៀនរបស់កុមារនោះផង។ ឧទាហរណ៍រួមមានប្រព័ន្ធវាយតម្លៃអាកប្បកិរិយាសម្រប
សម្រួល (ABAS) ឬ Vineland-II។
កម្រិតវាយតម្លៃអាកប្បកិរិយា៖ ជាឯកសារមួយដែលបំពេញដោយឪពុកម្ដាយនិងគ្រូបង្រៀន ដែលត្រូវប្រើដើម្បីចង្អុលបង្ហាញពីបញ្ហាអាកប្បកិរិយា សិក្សាធិការ និងសង្គម។ ឯកសារនេះក៏ត្រូវបានប្រើប្រាស់ដោយអ្នកជំនាញសុខភាពផ្លូវចិត្តផងដែរ ដើម្បីធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យលើស្ថានភាពផ្លូវចិត្តណាមួយ។ ឧទាហរណ៍រួមមាន ប្រព័ន្ធវាយតម្លៃអាកប្បកិរិយាសម្រាប់កុមារ (BASC) កម្រិតវាយតម្លៃអាកប្បកិរិយាស៊ីជម្រៅគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ (CRBS) និងបញ្ជីត្រួតពិនិត្យអាកប្បកិរិយាកុមារ (CBCL)។
តេស្តសតិបញ្ញា ឬតេស្តពុទ្ធិ៖ ជាតេស្តមួយដែលបានបង្កើតឡើងដើម្បីវាស់ស្ទង់សមត្ថភាពសតិបញ្ញា និង/ឬសក្ដានុពល។ ឧទាហរណ៍អំពីតេស្តដែលប្រើជាញឹកញាប់រួមមាន តេស្តសមិទ្ធផលបុគ្គលម្នាក់ៗរបស់ Weschler (WISC IV) តេស្ត Stanford Binet 5 និងតេស្តសតិបញ្ញាកាយវិការជាសកល (UNIT)។
បច្ចេកស័ព្ទទូទៅ
ចំណុចគោល៖ ពិពណ៌នាអំពីសមត្ថភាពបច្ចុប្បន្នរបស់សិស្សនៅលើជំនាញមួយ ឬជាយុទ្ធសាស្ត្រក្នុងរយៈពេលអាចវាស់វែងបានមួយ នៅមុនពេលអន្តរាគមន៍ ឬការព្យាបាល។ ចំណុចគោលគឺជាចំណុចចាប់ផ្ដើមសម្រាប់ IEP។ ឧទាហរណ៍អាចរួមបញ្ចូលនូវពាក្យសម្ដីក្នុងមួយនាទី ឬកម្រិតនៃតម្រុយដែលចាំបាច់សម្រាប់គ្រប់គ្រងអាកប្បកិរិយា។
តេស្តរោគវិនិច្ឆ័យ៖ ជាតេស្តមួយប្រើដើម្បីកំណត់ ឬធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យពីផ្នែកដែលមានបញ្ហារបស់កុមារ។
តេស្តភាពវៃឆ្លាត (IQ)៖ ពិន្ទុដែលបានពីតេស្តមួយដែលបង្កើតឡើងដើម្បីវាស់ស្ទង់ភាពឈ្លាសវៃ។ តារាងត្រូវបានគេប្រើដើម្បីប្រៀបធៀបសកម្មភាពរបស់សិស្សជាមួយនឹងសកម្មភាពរបស់មិត្តភ័ក្តិដែលមានអាយុស្រករគ្នា។
រង្វាស់សមត្ថភាពអំណាន៖ រង្វាស់សមត្ថភាពនៃការអានដែលផ្ដល់ជាព័ត៌មានអំពីសមត្ថភាពការអានរបស់បុគ្គល ឬកម្រិតលំបាកនៃអត្ថបទ។ វាអាចជួយដល់ការដាក់អ្នកអានឱ្យស្របតាមកម្រិតលំបាក ឬស្របតាមអត្ថបទ សម្រាប់ការបកស្រាយ និងការយល់ដឹង។ រង្វាស់សមត្ថភាពអ្នកអាន ក៏អាចប្រើដើម្បីគ្រប់គ្រងតាមដានការរីកចម្រើនក្នុងសមត្ថភាពការអានក្នុងពេលកន្លងទៅដែរ។
មធ្យម៖ មធ្យមជាពិន្ទុមធ្យមភាគនៅលើតេស្ត ជាទូទៅ មធ្យមមានពិន្ទុ 100។
តេស្តប្រៀបធៀបយោង៖ តេស្តដែលត្រូវបានដាក់កុមារជាច្រើនធ្វើ ដើម្បីឱ្យគេអាចដឹងថាតើកុមារនោះប្រៀបធៀបជាមួយកុមារដទៃដែលមានអាយុនិងថ្នាក់ដូចគ្នានោះយ៉ាងម៉េចដែរ។
ចំណាត់ថ្នាក់គិតជាភាគរយ៖ ជាវិធីក្នុងការប្រៀបធៀបពិន្ទុតេស្ត ដោយដំបូងត្រូវរកមធ្យមភាគ ឬមធ្យមសិន ហើយបន្ទាប់មក ពិនិត្យមើលថាតើពិន្ទុនោះខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចគិតជាមធ្យម។
ត្រឹមត្រូវ៖ តេស្តឬអន្តរាគមន៍ត្រឹមត្រូវ ប្រសិនបើវាត្រូវបានប្រើ ឬបកស្រាយក្នុងលក្ខណៈដែលបានរៀបរាប់ និងវាយស្ទង់អ្វីដែលអះអាងថាត្រូវវាស់ស្ទង់។ តេស្តដែលបានប្រើប្រាស់ទូលំទូលាយ មានការស្រាវជ្រាវដើម្បីគាំទ្រភាពត្រឹមត្រូវរបស់ពួកគេ។
កង់ទីល៖ ជាវិធីសាស្រ្តសម្រាប់ការវាយតម្លៃពិន្ទុតេស្ត។ ពិន្ទុតេស្តទូទាំងប្រទេសសម្រាប់ការវាយតម្លៃ ត្រូវបានរៀបចំជាមួយខ្សែកោងរូបកន្ដឹង ដោយមានពិន្ទុមធ្យមដាក់នៅលើកំពូលខ្សែកោងនោះ។ បន្ទាប់មក ពិន្ទុទូទាំងប្រទេស ត្រូវបានបែកចែកជាបួនក្រុម ជាទូទៅត្រូវបានដាក់លេខ Q1-Q4។ Q4 ជាទូទៅនឹងក្លាយជាក្រុមដែលនៅខាងឆ្វេងបំផុត ដែលមានពិន្ទុទាបជាងគេ ចំណែក Q1 វិញ នឹងត្រូវដាក់នៅខាងចុងម្ខាងទៀត ហើយនឹងមានពិន្ទុខ្ពស់បំផុត។
គម្លាតស្ដង់ដា (SD)៖ ជារង្វាស់ថាតើសិស្សមានពិន្ទុឃ្លាតឆ្ងាយប៉ុនណាពីពិន្ទុមធ្យមភាគ។ នៅក្នុងតេស្តចិត្តវិទ្យា និងតេស្តអប់រំភាគច្រើន គន្លាតស្ដង់ដាគឺមានតម្លៃ 15។ ពិន្ទុមធ្យមភាគ គួរតែនៅក្បែរមធ្យម 100 បំផុត។ ឧទាហរណ៍ ពិន្ទុ 85 គឺជាគម្លាតស្ដង់ដាមួយនៅក្រោមមធ្យម ឬមធ្យមភាគ ចំណែកពិន្ទុ 70 គឺជាគម្លាតស្ដង់ដាពីរ នៅពីក្រោមមធ្យម។
ពិន្ទុ T៖ ប្រើដោយរង្វាន់អាកប្បកិរិយាដើម្បីរាយការណ៍ពីលទ្ធផល។ ពិន្ទុ T មានមធ្យម ឬមធ្យមភាគ 50 និងគម្លាតស្ដង់ដា 10។
ស្ដង់ដាប្រាំបួន៖ តេស្តខ្លះរាយការណ៍ពិន្ទុក្នុងទម្រង់ជាស្ដង់ដាប្រាំបួន ឬទម្រង់ជាប្រាំបួនឯកតា។ នៅលើតេស្តស្ដង់ដាប្រាំបួន ពិន្ទុ 5 ជាពិន្ទុមធ្យមភាគ ហើយ 9 ជាពិន្ទុខ្ពស់បំផុត ហើយ 1 ជាពិន្ទុទាបបំផុត។